Setne podejście do pisania bloga. Dlaczego tym razem miałoby się udać?

Zawsze chciałam pisać. Zawsze sprawiało mi to ogromną przyjemność. Podejść do pisania bloga odbyłam już nieskończoną ilość, jednakże każda z nich była bezowocna. Tym razem mam przeczucie, że będzie inaczej. Każda komórka mojego ciała podpowiada mi, że to właściwy moment. Chcę żeby mi się udało. I tym razem nie zamierzam nikogo udawać. Nie stanę się specjalistką od wypieków, mimo że uwielbiam tworzyć słodkości. Nie skupię się na poradach jak i gdzie podróżować, bo podróże trzeba poczuć w sercu i jeżeli ich nie zapragniesz nigdy nie odważysz się spakować plecak. Nie będę też pisać o tym, że dzisiaj założyłam na siebie jeansy, ale jutro założę spódnicę - a tym bardziej nie będę udawać, że w spódnicy jest mi super ciepło, gdy o poranku na oknach pojawia się szron.

Tym razem chcę wam opowiedzieć pewną historię. Będzie to opowieść o dziewczynie, choć właściwie już kobiecie, która boi się być szczęśliwa. Budzi się każdego ranka i myśli o wszystkich straconych szansach. Zaprząta sobie głowę wszystkimi powinnościami wobec kogoś lub powstałymi przez kogoś. Ta historia tworzy się tu i teraz. Po cichu, bojąc się zapeszyć drobnym szmerem, liczę na happyend. Mam wielkie marzenie, by napisać pierwszą historię na świecie, która nie kończy się na żyli długo i szczęśliwie, ale która dopiero w tym momencie nabiera rozpędu.

Jeśli tylko twoja wyobraźnia ci na to pozwoli i wypuści cię z klatki szarej codzienności, zapraszam do uczestniczenia w tej opowieści. Stan się jej częścią...